عدم شناخت و خود فراموشى از بلاهاى بزرگ وریشههاى بسیارى از بدبختىها و مفاسد است. قرآن مجید، جهل به خویش و خودفراموشى را از بلاهاى بزرگ مىداند که به عنوان عذاب خدا در دنیا نصیب بدکاران مىگردد، آنجا که مىفرماید:
«وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ» .
«و مانند کسانى مباشید که خدا را فراموش کردند، پس خدا هم آنان را دچار خودفراموشى کرد؛ اینان همان فاسقاناند».
گرچه خود فراموشان به بسیارى از امور آگاهاند؛ ولى نسبت به خودآگاهى ندارند. خودفراموشان بسیارى از مردم را مریض مىبینند؛ اما امراض روحى، قلبى و فکرى خود را درک نمىکنند، آنان که جاهل به خویشند، عدهاى از مردم را داراى عیب مىبینند؛ ولى از عیوبى که سر تا پاى خود آنان را گرفته غافلند.
بسیارى از امور را حلال یا حرام مىدانند؛ ولى غافلند که رحمت خدا بر خودشان حرام است و عذاب حق بر آنان امرى واجب و ضرورى است.
آنان که از خود آگاه نیستند بر بسیارى از برنامهها، جایز است و جایز نیست مىگویند؛ ولى خود را در معرض مسائلى که از طرف خداى متعال حکم جایز است دارد قرار نداده و از افتادن در برنامههایى که از طرف حق جایز نیست نگاه نمىدارند.
.jpg)
